اعتکاف ، اهمیت و فواید آن

 چون دهه آخر ماه رمضان فرا می رسید، پیامبر(ص) رخت خواب خویش را جمع می کرد و خود را کاملاً آماده عبادت می ساخت و در زیر سایبانی که برای ایشان فراهم می شد، عبادت می کرد.

 اعتکاف به معنای خود را باز داشتن، در جایی ماندن، گوشه نشینی برای عبادت و ... آمده است و در شرع مقدس عبارت است از ماندن در مسجد به قصد بندگی خدا و عبادت. اعتکاف، وسیله ارتباط و انس با خالق جهان است. اعتکاف، انقطاع از غیر به سوی خداست. اعتکاف، مجالی برای انس با خداست و مقدمه شهود رب و وصول به محضر لاهوتی اوست.

 براساس بیان قرآن کریم، اعتکاف عملی بوده که در شریعت حضرت ابراهیم(ع) از مناسک و عبادتهای الهی به شمار می رفته و پیروان ایشان به این عمل می پرداختند. حضرت سلیمان(ع) نیز در بیت المقدس اعتکاف می کرد و آب و خوراک برای آن حضرت فراهم می شد و او در آنجا به عبادت می پرداخت. حضرت موسی(ع) با وجود مسئولیت سنگین رهبری و هدایت امت، برای مدت زمانی آنان را ترک کرد و برای خلوت با خدا به خلوت گاه کوه طور شتافت. 

 حضرت زکریا(ع) از کسانی بود که سرپرستی معتکفان در بیت المقدس را به عهده داشت و از جمله کسانی را که در امر اعتکاف سرپرستی می کرد، حضرت مریم(س) بود.

 پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نیز مانند اجداد خود بر دین حضرت ابراهیم(ع) بود و عبادات متداول آن دین از جمله اعتکاف را بر پا می داشت. محل اعتکاف پیامبر، غار حرا بود. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم پس از بعثت و هجرت به مدینه در مسجدالنبی معتکف می شد و با خدای یگانه خلوت می کرد.

 پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در کنار دیگر عبادتها، به اعتکاف توجه ویژه ای داشت. آن حضرت برای انجام این مهم، بر اعتکاف ماه رمضان، به ویژه دهه آخر آن اهتمام می ورزید و آن را با دو حج و دو عمره برابر می دانست.

 پیامبر ابتدا دهه اولِ ماه رمضان، سپس دهه دوم و در نهایت، دهه سوم این ماه را برای انجام اعتکاف برگزید و پس از آن، تا آخر عمر، بر اعتکاف در دهه آخر ماه رمضان مداومت داشت، چون دهه آخر ماه رمضان فرا می رسید، پیامبر رخت خواب خویش را جمع می کرد و خود را کاملاً آماده عبادت می ساخت و در زیر سایبانی که برای ایشان فراهم می شد، عبادت می کرد.

زمان اعتکاف:

عصر روز بیست و یکم رمضان زمان اعتکاف است که شخص در مسجد اعتکاف بنشیند.